Fotografie heeft een probleem. Ondanks de levensechte weergave van een onderwerp kan ze iets altijd slechts in twee dimensies tonen. Bij de fotografische documentatie van beeldhouwkunst worden de beperkingen van fotografie – haar eenogige perspectief en vlakheid – des te schrijnender. Toch heeft fotografie, hoe verschillend ook, iets gemeen met beeldhouwkunst.
Traditioneel zijn zowel beeldhouwkunst als fotografie het resultaat van een lange keten van vertalingen, waarin (model)positieven en (mal)negatieven een rol spelen. Die keten strekt zich uit tot het kijken zelf, waarbij de werking van het oog en de vertekeningen van onze waarneming grotendeels onopgemerkt blijven, maar allerminst neutraal zijn als vertalingsinstrumenten.
Door fotografie en beeldhouwkunst als onderwerp te nemen, stelt dit onderzoek een continu proces van vertaling voor tussen twee en drie dimensies. Dit dient als strategie om meer bewustzijn te ontwikkelen van perceptuele vertekening, ambivalente voorkeuren, onzekerheden en de subjectieve constructie van werkelijkheid.
Om dit proces in gang te zetten bestudeert Marianne Vierø fotografische documentatie van beeldhouwwerken, om de volledige dimensionaliteit van de sculpturen opnieuw te verbeelden en (mis) te interpreteren op basis van hun afgevlakte representatie. Tegelijkertijd experimenteert zij met stereoscopische technieken, die het brein van de kijker stimuleren om tweedimensionale beelden als driedimensionaal te ervaren. Door een selectie hiervan gedeeltelijk opnieuw vorm te geven ontwikkelt zij nieuwe vertaalvormen, die zich zullen manifesteren als tastbare en ontastbare objecten en op beeld gebaseerde werken.
